Ξυπνώντας το πρωί φάγαμε το υπέροχο πρωινό που μας είχε ετοιμάσει η Señora Maria. Περιελάμβανε μάνγκος, γκουαγιάβα, ανανά, μπανάνες, καφέ, ψωμί με μαρμελάδα ή μέλι, χυμό μάνγκο και φυσικά tortilla (ομελέτα). Μετά έβαλα την Señora να πάρει στο αεροδρόμιο, μήπως εκείνη συνεννοηθεί καλύτερα. Μας είπαν ότι, όταν έχουν νέα θα ειδοποιήσουν.
Και η Señora Maria είναι διαβητική, όπως και πολύς κόσμος στην Κούβα, μάλλον λόγω του λαδιού, που είναι φοινικέλαιο.
Ύστερα βγήκαμε στην Αβάνα και κάναμε τον παλιό γνώριμο γύρο. Βασικά, πήγαμε στο παζάρι να πάρουμε μια αλλαξιά ρούχα για τον Βαγγέλη. Ευτυχώς έσωσα τουλάχιστον τα ακριβά πράγματα του Alberto, 2 ρολόγια, ένα κινητό, ένα mp3, που τα είχα στην τσάντα χειρός. Από τα δικά μας χάσαμε τους φορτιστές της φωτογραφικής μηχανής και του κινητού. Ούτε φωτογραφίες δεν θα μπορέσω να τραβήξω 20 μέρες. Τι καντεμιά κι αυτή!
Την ζέστη την συνηθίσαμε αμέσως. Λες και ήμασταν εδώ από πάντα.
Τώρα ή εμείς είμαστε πιο ξεψάρωτοι και φαίνεται, ή έχω την αίσθηση ότι μας ενόχλησαν πολύ λιγότεροι jineteros. Έτσι λένε αυτούς που πλησιάζουν τους τουρίστες είτε για πούρα, είτε για παράνομο ιδιωτικό ταξί, είτε για να σε πάει σε paladar (ιδιωτικά νόμιμα εστιατόρια στα σπίτια), κάτι σαν ένα ιδιότυπο είδος ξεναγού θα λέγαμε. Ίσως να μας φαίνεται ότι είναι λιγότεροι, γιατί το έχουμε συνηθίσει και δεν μας κάνει εντύπωση. Θα δούμε.
Αναθάρρησα λίγο, γιατί στο Hotel Inglatera, συνάντησα κάποιον που δηλώσαμε μαζί την απώλεια των αποσκευών και μου είπε ότι μάλλον έμειναν στην Μαδρίτη και θα έρθουν το βράδυ με IBERIA. Βρε λες;
………..
Πετάμε για Santiago σήμερα το απόγευμα.
Η έκπληξη είναι το αεροδρόμιο των εσωτερικών αερογραμμών. Το έχουν φτιάξει, με ωραία καφετέρια, με μικρά μαγαζάκια. Πολλές αλλαγές. Στο κάπνισμα όμως είναι Έλληνες. Ρωτήσαμε αν επιτρέπεται να καπνίσουμε και για απάντηση μας έδωσαν ποτηράκι πλαστικό με νερό, για τασάκι!!
Α! και κει που περιμένουμε στη σειρά για τον έλεγχο και μιλάμε μεταξύ μας, γυρίζει μια Κουβανή negrita, που στέκεται μπροστά μας και μας ρωτάει σε άπταιστα Ελληνικά: «Έλληνες είστε;». Και τελικά ξέρει και την Dora και τον Alberto. Κουφό ε;
Το αεροπλάνο είναι καινούριο, δεν βγάζει πια καπνούς στην απογείωση, όπως την προηγούμενη φορά και έχει και πορτοκαλάδες κλπ., κανονικό κέτερινγκ. Αλλά η καραμέλα, καραμέλα στο τέλος της πτήσης!!!
……..
Προσγειωθήκαμε στο Santiago. Εκεί που περιμέναμε για τις βαλίτσες, μας πλησιάζει μια γιατρός και μας κάνει ανάκριση κανονική. Πως μας λένε, από πού είμαστε, πόσες μέρες θα μείνουμε και που. Τα καταγράφει όλα και φεύγει. Η γρίπη βλέπεις!!
Ευτυχώς απ’ έξω μας περίμενε με ταμπελίτσα ο άνθρωπος από το σπίτι που έχουμε νοικιάσει, ο Señor José. Δεν λες που δεν χάσαμε και την άλλη βαλίτσα.
Φτάσαμε στο σπίτι με μια παλιά σακαράκα του ’50, όπου ο οδηγός την έσπρωχνε για να πάρει μπροστά. Και εδώ το σπίτι είναι πολύ ωραίο, καλύτερο από την Αβάνα και αρκετά κοντά στο κέντρο.
Και το σπουδαιότερο ο Señor José μου είπε ότι τηλεφώνησαν από το αεροδρόμιο και ότι οι βαλίτσες βρέθηκαν. Τι χαρά είναι αυτή!! Μόνο που αυτές θα είναι στην Αβάνα και εμείς στο γύρο της Κούβας!! Τι να κάνουμε!
