Σήμερα το πρωί αποφασίσαμε να μην πάμε στην Playa Guardalavaca, μια πανέμορφη παραλία, τουλάχιστον στις φωτογραφίες (χάσαμε ένα δροσερό μπάνιο) και να δούμε την πόλη. Είχε και 2 μουσεία που θέλαμε να πάμε και επειδή όλο το βράδυ θα ταξιδεύαμε, το θεωρήσαμε δύσκολο να πάμε στην παραλία. Βλέπετε το δρομολόγιο για Trinidad ήταν βραδινό, θα φτάναμε στις 8 το πρωί, ταξιδεύοντας όλη τη νύχτα.
Έτσι κάναμε την βόλτα στην πόλη. Ξεκινήσαμε με την ανάβαση στην Loma de la Cruz, ένα ψηλό λόφο, στην άκρη της πόλης, με 450 σκαλιά, όπου στο τέλος βλέπεις όλο το Holguin από κάτω. Από δω είδε και ο αρχιτέκτονας το μέρος και σχεδίασε το πώς θα χτιστεί η πόλη. Τελικά την ανάβαση, την κάναμε μόνο εγώ και η Χρυσάνθη και ανεβήκαμε τα 300 σκαλιά εγώ και τα 350 η Χρυσάνθη. Η θέα όμως ήταν πραγματικά πανέμορφη και η πόλη είναι τεράστια σε έκταση, πολύ μεγαλύτερη από το Bayamo.
Ο Βαγγέλης με το Γιώργο πήγαν να πιουν καφέ, σ’ ένα ωραίο σπίτι colonial (αποικιακό), αλλά δεν τους επέτρεψαν να μπουν, γιατί δεν ήταν ευπρεπώς ενδεδυμένοι, καθ’ ότι είχε γάμο. Έτσι, όταν κατεβήκαμε και μείς, κατάκοπες και καταϊδρωμένες από την κορυφή, είδαμε την νύφη (πολύ όμορφη), και τον γαμπρό (έτσι κι έτσι). Εμείς το μόνο που θέλαμε εκείνη την ώρα ήταν να μας καταβρέξουν μ’ ένα λάστιχο. Μας έσωσε μια καντίνα που βρήκαμε παρακάτω και ήπιαμε νερό παγωμένο και μπόλικο.
Στον δρόμο για το κέντρο της πόλης, αλλά και στο κέντρο βλέπαμε πάρα πολλές ταμπέλες με ενώσεις και επιτροπές γενικώς. Τόσες πολλές δεν είχαμε δει σε καμιά πόλη ως τώρα. Είδαμε το εργατικό κέντρο του Holguin, είδαμε αρκετές νεολαιίστικες ενώσεις, είδαμε casa de abuelo(ή γηροκομείο ή Καπή), ένωση για τυφλούς.
Το σύνθημα που κυριαρχεί στο Holguin, γραμμένο στους τοίχους, αλλά και σε ταμπέλες, είναι το Holguin adelante (Holguin μπροστά). Είδαμε και ένωση ανωνύμων αλκοολικών, που δεν είχαμε ξαναδεί πουθενά. Τέτοιες ενώσεις και σε τόση πληθώρα δεν είχαμε ξαναδεί αλλού, ή τουλάχιστον, όχι εκεί που κυκλοφορούσαμε εμείς.
Στο κέντρο της πόλης είχε ένα μαγαζί, όπου μονίμως απ’ έξω είχε ατελείωτες ουρές για να μπεις, και ανακαλύψαμε τελικά ότι ήταν κολεκτίβα της νεολαίας cremería (παγωτατζίδικο), η οποία είχε πάρει το βραβείο της άμιλλας, με τις άλλες κολεκτίβες.
Τελικά τα μουσεία ήταν κλειστά και έτσι περιοριστήκαμε στη βόλτα μέσα στο κέντρο (χάσαμε και το μπάνιο, χάσαμε και τα μουσεία, τα οποία ανακαινίζονταν).
Τουρίστες εδώ Έλληνες δεν έχει, μόνο Γάλλους, Ιταλούς, Γερμανούς και Καναδούς και μόνο με γκρουπ, που συνήθως μένουν στην Playa Guardalavaca, με τα μεγάλα και ακριβά ξενοδοχεία. Έτσι γούρλωναν αρκετά τα μάτια τους, όταν λέγαμε ότι είμαστε Έλληνες. Όμως δεν σου έδιναν καμιά σημασία, με την έννοια να σε πάνε για φαγητό, ή για πούρα κλπ. Άλλωστε στο Holguin είχε ένα και μοναδικό paladar, με τιμές σε εθνικά πέσος. Όταν όμως τους ρωτούσες κάτι, σκίζονταν όλοι να σε βοηθήσουν και να σου δείξουν. Εδώ είδαμε και αρκετούς ζητιάνους, κυρίως αλκοολικούς, που αλλού πατούσαν και αλλού βρίσκονταν, να σου ζητούν λεφτά. Το πρόβλημα του αλκοολισμού μάλλον είναι μεγάλο.
Το μεσημέρι πήγαμε στο Casa de la Trova. Δεν προλάβαμε το συγκρότημα, αλλά ο χώρος ήταν πολύ ωραίος, με αίθριο στην μέση, με ανάγλυφες παραστάσεις στο σημείο που έπαιζε η ορχήστρα από το δάσος και με ζωγραφικούς πίνακες, που απεικόνιζαν μουσικούς, όπως ο Compay Segundo, o Ibrahim Ferrer και άλλων μουσικών γνωστών στην Κούβα. Εκεί ανακαλύψαμε και την piña colada (ποτό με ρούμι, φυσικό χυμό ανανά και καρύδα), τέλεια.
Το απόγευμα καταλήξαμε να φάμε σ’ ένα εστιατόριο γρήγορου φαγητού, φτιαγμένο μάλλον για Ιταλούς. Το μενού είχε πίτσα, μακαρόνια κλπ. Τελικά το Holguín ήταν σαν Ευρωπαϊκή πόλη.
Το βράδυ ξεκινήσαμε για τον σταθμό των λεωφορείων, για το ολονύχτιο ταξίδι μας προς το Trinidad. Η αναμονή στον σταθμό ήταν αρκετά βαρετή. Ο Βαγγέλης αντάλλαξε διευθύνσεις με τον Κουβανό που είχε ταξί-ποδήλατο. Είναι πολύ αξιοπρεπείς και όταν ο τουρίστας δεν είναι ψηλομύτης, το θέλουν πάρα πολύ να σου δώσουν την διεύθυνσή τους.
Α! Όταν μπήκαμε στο λεωφορείο ανακαλύψαμε και καναδυό Έλληνες ακόμα, φοιτητές.
