Πρωί
Σήμερα το μεσημέρι φεύγουμε για Santa Clara. Το πρωί πήγαμε να κάνουμε τα τελευταία ψώνια μας από το παζάρι, για δώρα κλπ και να μπροστά μας ο Nino. Τρελάθηκε όταν του είπαμε το όνομά του. Μας θυμήθηκε. Ίδιος ήταν. Πριν 2 χρόνια ήταν ο «ξεναγός» μας στο Trinidad, μας είχε κάνει και το τραπέζι στο σπίτι του, με μια τεράστια ψαρούκλα. Όταν ήρθαμε φέτος ρωτήσαμε κάποιους, για να τον βρούμε, γιατί είχε και ένα χαρακτηριστικό παρατσούκλι, τον φώναζαν El Chino (ο Κινέζος), αλλά μας είπαν ότι δεν τον ήξεραν. Η κόρη του είχε πάει 3 χρονών. Ο ίδιος είχε αλλάξει δουλειά και από security, που ήταν σε σχολείο, πήγε security στο στάδιο του μπέιζμπολ, όπου η δουλειά εκεί ήταν όλο το χρόνο. Βέβαια όταν δουλεύει μια ημέρα παίρνει τρεις ρεπό, αλλά ο μισθός είναι πολύ χαμηλός, μέχρι 300 πέσος. Δεν φτάνει για τίποτα. Το πρώτο που μας ρώτησε είναι αν φέραμε τίποτα για την μικρή. Από αυτά περιμένουν και αυτοί φαίνεται. Απ’ όσους ξανάρχονται, να τους φέρουν κάποιο δώρο. Στις 1 θα πήγαινε την οικογένεια για μπάνιο στην θάλασσα με το λεωφορείο. Κυριακή βλέπεις. Η πεθερά του θα πήγαινε πρώτη φορά στην θάλασσα.
Γυρίσαμε στο σπίτι και ο Señor Carlos μας κάλεσε ταξί για να πάμε στο σταθμό των λεωφορείων. Σήμερα, μετά το πρωινό, είχαμε μια ενδιαφέρουσα κουβέντα μαζί του. Ο άνθρωπος φαινόταν ότι έχει μεράκι γι’ αυτό που κάνει, δηλ. στο σερβίρισμα του φαγητού, στο που θα μπουν τα ποτήρια, σαν επαγγελματίας ξενοδόχος. Έτσι αφού μας ρώτησε αν μείναμε ευχαριστημένοι (παρόλο που μας χρέωσε 5 πέσος επιπλέον το δωμάτιο την ημέρα, αλλά χαλάλι του γιατί ήταν άψογος), αδράξαμε την ευκαιρία να τον ρωτήσουμε και εμείς τι δουλειά έκανε και αν τα casas particulares ήταν η αποκλειστική του απασχόληση. Μας είπε λοιπόν, ότι ήταν πολιτικός μηχανικός, είχε δουλέψει σε μεγάλες εγκαταστάσεις εργοστασίων, φυτειών και στο εξωτερικό, Βομβάη, Σαουδική Αραβία, Ιράκ κλπ. Το 1989, όταν έπεσε η Σοβιετική Ένωση, δυστυχώς η Κούβα, εξαιτίας της ειδικής περιόδου (όπου ήταν πολύ άσχημα τα πράγματα) αναγκάστηκε να κλείσει πολλά εργοστάσια, δεν είχαν να πάρουν πρώτες ύλες, ούτε ενέργεια για να δουλέψουν. Έτσι αναγκάστηκε η χώρα να σταματήσει στον τομέα της ενέργειας και να στραφεί στον τουρισμό. Ευτυχώς, μετά με τον Τσάβες έφτιαξαν αρκετά τα πράγματα, με το πετρέλαιο που τους δίνει.. Με τις δυσκολίες λοιπόν τότε, ο ίδιος πήγε 2 χρόνια σε τουριστική σχολή και δούλεψε από τότε σε αρκετά ξενοδοχεία, στο Cabaré Tropicana, στο El Floridita, στο Hotel Sevilla στην Αβάνα, αλλά εδώ και 15 χρόνια δούλεψε σε διάφορες περιοχές, με casas particulares. Στο Trinidad ήταν 4 χρόνια τώρα, όμως του αρέσει πραγματικά, δεν το βλέπει σαν δουλειά.
Φτάσαμε στην Santa Clara. Είναι 5.30 το απόγευμα. Και αφού κάναμε κανένα μισάωρο να βρούμε τον κυριούλη που είχε στείλει ο σπιτονοικοκύρης μας, πήραμε ταξί και φτάσαμε στο σπίτι. Απ’ έξω φαίνεται παμπάλαιο και ασυντήρητο και μόλις το βλέπεις λες ωχ!! Μόλις όμως μπήκαμε μέσα πάθαμε την πλάκα μας. Πανέμορφο σπίτι, μερακλίδικο, με αίθριο λες και βρίσκεσαι στους κήπους της Βαβυλώνας, με σιντριβάνι στην μέση, ο κήπος όλος με φωτάκια μέσα στα λουλούδια και γύρω από το αίθριο βρίσκονται τα δωμάτια μας, η τραπεζαρία και η κουζίνα. Σε κάθε κολώνα κρεμασμένο κι από ένα κλουβί με διαφορετικά είδη παπαγάλων στο καθένα, στο βάθος της τραπεζαρίας ενυδρείο και όταν του είπαμε ότι έχουμε σκυλιά, σκάει μύτη κι ένα μποξεράκι 4 μηνών, παιχνιδιάρικο και χαδιάρικο. Τελικά το ένα σπίτι καλύτερο από τ’ άλλο. Αν εξαιρέσεις το σπίτι του Jerry στο Bayamo, που μάλλον ήταν το «χειρότερο», γιατί δεν αεριζόταν καθόλου, και της Señora Maria στην Αβάνα που είναι πολύ παλιό, όλα τ’ άλλα σπίτια είναι απλώς υπέροχα.
Αφοσιωμένος λοιπόν σ’ αυτό που κάνει και με κριτήριο και επίγνωση των δυσκολιών της χώρας του στην οικονομία. Φαινόταν πάντως σαν κρατικός υπάλληλος και με δική του επιλογή ακολούθησε την στροφή, που αναγκάστηκε να κάνει η χώρα του, προς τον τουρισμό.
……………….
Απόγευμα
Απόγευμα
Φτάσαμε στην Santa Clara. Είναι 5.30 το απόγευμα. Και αφού κάναμε κανένα μισάωρο να βρούμε τον κυριούλη που είχε στείλει ο σπιτονοικοκύρης μας, πήραμε ταξί και φτάσαμε στο σπίτι. Απ’ έξω φαίνεται παμπάλαιο και ασυντήρητο και μόλις το βλέπεις λες ωχ!! Μόλις όμως μπήκαμε μέσα πάθαμε την πλάκα μας. Πανέμορφο σπίτι, μερακλίδικο, με αίθριο λες και βρίσκεσαι στους κήπους της Βαβυλώνας, με σιντριβάνι στην μέση, ο κήπος όλος με φωτάκια μέσα στα λουλούδια και γύρω από το αίθριο βρίσκονται τα δωμάτια μας, η τραπεζαρία και η κουζίνα. Σε κάθε κολώνα κρεμασμένο κι από ένα κλουβί με διαφορετικά είδη παπαγάλων στο καθένα, στο βάθος της τραπεζαρίας ενυδρείο και όταν του είπαμε ότι έχουμε σκυλιά, σκάει μύτη κι ένα μποξεράκι 4 μηνών, παιχνιδιάρικο και χαδιάρικο. Τελικά το ένα σπίτι καλύτερο από τ’ άλλο. Αν εξαιρέσεις το σπίτι του Jerry στο Bayamo, που μάλλον ήταν το «χειρότερο», γιατί δεν αεριζόταν καθόλου, και της Señora Maria στην Αβάνα που είναι πολύ παλιό, όλα τ’ άλλα σπίτια είναι απλώς υπέροχα.
……………..
Μετά το νοστιμότατο δείπνο που μας ετοίμασε ο Señor Rodrigo με γαρίδες κλπ., βγήκαμε στην πόλη, να πάρουμε μια πρώτη γεύση. Το σπίτι είναι πολύ κοντά στην κεντρική πλατεία, που λένε ότι είναι η πιο ζωντανή και με τον πιο πολύ κόσμο.
Τα κτίρια γύρω-γύρω είναι πανέμορφα και πράγματι στην πλατεία βλέπουμε πολύ κόσμο μαζεμένο, που φαίνεται σαν συγκέντρωση. Δεν έχουμε ξαναδεί τόσο κόσμο σε πλατεία, σε καμιά πόλη της Κούβας ως τώρα. Πλησιάζοντας ανακαλύπτουμε, ότι όλοι είναι νεολαία, μα πολύ νεολαία.
Από το Teatro de la Caridad ακούγεται σε όλη την πλατεία μια πολύ ωραία γυναικεία φωνή, να τραγουδάει. Έχει εκδήλωση. Ο κόσμος στην πλατεία, αντί να μειώνεται όσο περνάει η ώρα, όλο και αυξάνει και συνεχίζει να είναι νεολαία. Μάλλον δεν έχει τυχαία το όνομα της Πανεπιστημιούπολης η Santa Clara. Ο Che φυσικά δεσπόζει παντού.
Κατά τις 11.30 αρχίζει από κάπου μια μουσική δυνατή, μοντέρνα, από αυτήν που ακούει μάλλον η Κουβανική νεολαία και όλοι μεταφέρονται προς την μια μεριά της πλατείας. Ανακαλύπτουμε ότι η μουσική προέρχεται από ένα φορτηγάκι, που μόλις έχει έρθει και όλη η πιτσιρικαρία μαζεύεται γύρω του και αρχίζει ο χορός και το τραγούδι. Μάλλον είναι η νεολαιίστικη Plaza Mayor της Santa Clara.
