Φύγαμε τελικά με ταξί για την Αβάνα, με τα ίδια λεφτά που θα δίναμε και στο λεωφορείο. Το κανόνισε ο Señor Rodrigo। Με το που μπαίνει το αυτοκίνητο στην πόλη, αισθανόμαστε ότι γυρίσαμε πίσω στην βάση μας. Στο σπίτι μας. Είναι λίγο και έτσι, αφού η Αβάνα ήταν ο πρώτος και δυστυχώς και ο τελευταίος σταθμός του ταξιδιού μας.
Φτάσαμε γύρω στις 12.00 μμ και αφού τακτοποιηθήκαμε, κάναμε μια μικρή βόλτα στο κέντρο, προς την Malecon, όχι και την καλύτερη ώρα θα έλεγα. Έτσι, καθόμαστε να πιούμε ένα ποτό σε κάποιο σκιερό μπαράκι. Έχω μια αίσθηση που θα δω αν θα επιβεβαιωθεί τις επόμενες μέρες. Δεν μας ενόχλησε σχεδόν κανένας στο δρόμο.
Πέσαμε και σ’ ένα περιστατικό, όπου μια «κλούβα» της policia (δηλ. ένα μικρό φολκς βάγκεν βανάκι) φωνάζει σε κάποια μεγάλη γυναίκα, η οποία κρατάει ένα κουτί και μιλάει σε κάποιους Κουβανούς, δείχνοντάς τους το κουτί. Της φωνάζει πολύ έντονα και λέω ότι μάλλον θα την μαζέψει. Γιατί, δεν καταλάβαμε, αλλά αν κρίνω από τα νεύρα του πολιτσμάνου, μάλλον την είχε ξανατσεκάρει και δεν τον άκουσε. Τελικά φεύγει, χωρίς να την μαζέψει.
Α! Επιτέλους έχουμε ξανά την δεύτερη βαλίτσα. Ο Βαγγέλης έκανε πάρτι με ρούχα στο δωμάτιο!!!
……………………
Μετά το απογευματινό φαγητό, είπαμε να πάμε στην Bodeguita del Medio, ένα ονομαστό μπαρ, όπου το είχαν επισκεφτεί, μεγάλες προσωπικότητες όπως ο Salvador Allende, o Fidel, o Nicolás Guillén και έχουν αφήσει αυτόγραφα. Αλλά πριν από αυτό, είπαμε να κάνουμε μια βόλτα στην Malecon. Είναι απίστευτο, αλλά περπατάμε στην Malecon και δεν μας έχει μιλήσει άνθρωπος. Πρόπερσι, μέχρι και από τα μπαλκόνια έβγαιναν και μας φώναζαν και μας χαιρετούσαν. Άσε που προσέχω έναν μπατσάκο, που μας καταλαβαίνει ότι είμαστε τουρίστες και πολύ διακριτικά μας παίρνει στο κατόπι, κόβει βόλτες πάνω κάτω και κάθεται λίγο πιο πέρα από μας, για να μας προσέχει, όπως αντιλαμβάνομαι, μην μας πειράξει κανένας.Αντίθετα, μας την «πέφτουν» αρκετοί κρατικοί υπάλληλοι, δηλ σερβιτόροι από εστιατόρια, μπαρ, ξεναγοί με αμαξάκια, οι οποίοι θέλουν να μας προσφέρουν τις υπηρεσίες τους, διευκρινίζοντας σε κάθε προσφορά, ότι δουλεύουν για το κράτος.
Η Bodeguita είναι πράγματι όμορφο μπαρ. Το αξιοσημείωτο είναι ότι όλοι οι τοίχοι είναι γραμμένοι με υπογραφές και ονόματα απ’ όλους, όσους την έχουν επισκεφτεί, επώνυμοι και ανώνυμοι. Φυσικά, οι πιο διάσημοι είναι με φωτογραφίες στους τοίχους. Βλέπω ένα κάδρο και ανακαλύπτω ότι η Bodeguita είναι μάλλον κολεκτίβα.
Το γκαρσόν σε κάθε πελάτη που πληρώνει για να φύγει, φέρνει και το μαρκαδόρο για να υπογράψουν στον τοίχο, σύμφωνα με το έθιμο, όπου βρει ελεύθερο σημείο, γιατί πραγματικά όλοι οι τοίχοι είναι γραμμένοι, από πάνω μέχρι κάτω. Μέχρι και υπογραφή των Vatos Locos είδαμε, διάσημη μεξικάνικη συμμορία στις Αμερικανικές φυλακές। Έτσι και μείς φεύγοντας, υπογράψαμε στον τοίχο, σαν «Βόρεια της Αθήνας»।
